وقتی یک فردی رو میبینیم که با ما فرق داره، قدش از حالت عادی کوتاه تره، فلجه یا. با ترحم بهشون نگاه نکنیم این کار ما نه تنها فایده ای نداره بلکه باعث عذاب بیشترشون هم میشه میتونیم بهشون کمک کنیم که از خیابون رد بشن مثلا ولی نه این که با ترحم باهاشون صحبت کنیم و یه حس بدبخت بودن رو بهشون انتقال بدیم!

هممون زیبایی خاص خودمون رو داریم. مهم نیست قد کوتاه باشیم یا قد بلند، مهم نیست چاق باشیم یا لاغر، مهم نیست جوش داشته باشیم یا نه! هیچکودوم از اینا مهم نیست. هیچکودوم اهمیتی ندارن. قرار نیست دیگران درباره ما نظر بدن. نباید خود واقعی مون رو زیر کلی ارایش مخفی کنیم! ما برای دیگران زندگی نمیکنیم! ما باید طوری زندگی کنیم، طوری باشیم که خودمون دوست داریم نه دیگران! ما این حق رو داریم که اون چیزی که دوست داریم باشیم تا زمانی که به کسی اسیب نزنیم و مورد ازار و

حتما ومی نداره که همه عقاید شما رو قبول داشته باشن و هرکس خلاف شما صحبتی بکنه اشتباه داره میگه هیچکدوم از ما کامل نیستیم. هممون اشتباهاتی رو مرتکب میشیم و این هیچ اشکالی نداره!مهم اینه که این اشتباه رو دوبار تکرار نکنیم. ازشون درس بگیریم و بهتر باشیم عقاید ماهم کامل نیستن. ممکنه درست باشن، ممکنم هست اشتباه. نباید به کسی تحمیلشون کرد. ما این حق رو نداریم دیگران رو مجبور کنیم که چی درسته و چی غلط

قرار نیست با سیگار کشیدن و فحاشی کردن شاخ باشیم!! هیچوقت با صدمه زدن به خودمون شاخ نمیشیم. زدن دستتون با تیغ چیزی به شما اضافه نمیکنه مطمئن باشین وقتی شما توی خیابون شروع میکنین بلند بلند فحش دادن به دوستتون(شوخی یا جدی فرقی نداره) کسی نمیگه چقدر شما با کلاسین! متاسفانه فقط شعور خودتونو نشون دادین و ابروی دوستتون و مسلما خودتون رو بردین نه چیز دیگه ای